وزوز گوش و یا صدای زنگ در گوش ها، معمولا مشکلی زودگذر است که به خودی خود از بین می رود. به طور کلی، این مشکل با قرار گرفتن در معرض صداهای بلند مانند شرکت در کنسرت، قرار گرفتن در معرض تجهیزات ساخت و ساز و یا استفاده از هدفون و حتی افزایش چرک گوش به وجود می آید.
با این حال، گاهی اوقات، وزوز گوش می تواند ناشی از نگرانی های کم اهمیت باشد که ممکن است گوش شما را به طور منفی تحت تاثیر قرار دهد. اگر وزوز گوش شدید دارید که از بین نمی رود، برای بررسی یکی از این علل احتمالی جدی به پزشک مراجعه کنید.
بیماری منیر
این بیماری درگوش داخلی می تواند موجب بروز وزوز به علت مشکل در سیستم مایع گوش شود. معمولا این نوع وزوز فقط در یک گوش اتفاق می افتد، اگر چه ممکن است در هر دو گوش نیز رخ دهد. سرگیجه یکی دیگر از علائم بیماری منیر است.
اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی( TMJ)
آسیب یا اختلال مفصل گیجگاهی (TMJ) اغلب می تواند سبب بروز وزوز گوش ناشی از درد و فشار اطراف منطقه ای که فک پایین شما را به استخوان متصل می کند، شود.
در حالی که این نوع تومور نادر است، این نوع خاص از تومور مغزی می تواند بر روی عصبی رشد کند که شنوایی شما را تنظیم می کند و باعث شود بدن شما صداهایی از جمله وزوز گوش ایجاد کند که در آن جا نیستند. این مورد دلیل دیگری است که به طور کلی تنها یک گوش را تحت تاثیر قرار می دهد.
سرطان سر/ گردن
انواع دیگر تومورها در سر و گردن می توانند جریان خون را به گوش برسانند یا بر روی اعصاب یا استخوان های گوش فشار ایجاد کنند. وزوزگوش ممکن است در نتیجه رشد مربوط به تعبیر غلط سیستم عصبی ، یا به علت تغییرات جریان خون در گوش باشد.
آترواسکلروز (تصلب شرایین)
تنگ شدن رگ های خونی گوش ناشی از کلسترول بالا یا سایر بیماری های شریانی می تواند موجب افزایش جریان خون در گوش شود ، زیرا عروق نمی توانند منبسط شوند و به طور موثر با جریان خون مقابله کنند. در این نوع وزوز گوش، ممکن است در واقع تپش قلب خود را بشنوید.
فشار خون بالا مثل تنگ شدن رگ های خونی، باعث می شود صدای پمپاژ خون را در گوش خود بشنوید، اگر ضربان قلب شما شدید و سریع است، بعضی اوقات ممکن است صدای تپش قلب را به صورت وزوز گوش بشنوید. فشار خون بالا همچنین می تواند باعث تنگ شدن رگ های خونی شود و مشکل را تشدید کند.
کمبود ویتامین
در حالی که مکانیزم دقیق این مسئله ناشناخته است، کمبود ویتامین A یا ویتامین B12 باعث وزوز گوش می شود. این اختلالات می توانند اثرات جدی تر دیگری بر روی سلامتی شما داشته باشند، بنابراین اگر علت وزوز گوش شما کمبود ویتامین است، مهم است که آن را درمان کنید.
تغییر شکل مویرگی
عبارت AVM، یا ناهنجاری های عروق وریدی، می تواند باعث ایجاد پیچ خوردگی یا مناطق باریکی در رگ های خونی کوچک گوش شوند و در نتیجه منجر به نوعی وزوز گوش می شود که به عنوان صدای “wooshing” توصیف شده است.
صدای زنگ در گوش ها ممکن است به علت ضربه شدید به سر باشد و یا می تواند به علت شکستگی استخوان، مسائل مربوط به رگ های خونی، یا آسیب مغزی یا عصبی به وجود آمده باشد و می تواند نشانه ای از ضربه مغزی باشد. پس از تجربه هر گونه ضربه به سر، باید به پزشک متخصص مراجعه کنید، اما اگر منجر به وزوز گوش شد، قطعا باید برای جلوگیری از عوارض بیشتر بررسی بیشتری انجام دهید.
سم زدایی بدن با کمک تغذیه مناسب بهترین روشی است که میتوانید به سلامت‌تان کمک کنید.
بدن ما به صورت روزانه در معرض آلاینده‌های مختلفی است. زمانی که در ترافیک می‌نشینیم، هوای آلوده‌ای را نفس می‌کشیم. زمانی که از غذاهای دریایی استفاده میکنیم ممکن است در معرض جیوه موجود در آن باشیم.
زمانی که آب می‌نوشیم ممکن است در مورد آلاینده‌های سربی موجود در آن نگران باشیم. زمانی که شیر می‌خوریم باید وجود کاراگینان را بررسی کنیم.
خوشبختانه غذاهای متعددی وجود دارد که میتواند سیستم دفاعی بدن را در برابر این سموم تقویت کند.
جوانه کلم بروکلی
مطالعه‌ای که در چین انجام شده نشان میدهد که مصرف نوشیدنی‌های ساخته شده از جوانه کلم بروکلی ممکن است خطرات مرتبط با سلامتی در مورد آلاینده‌های هوا را کاهش دهد.
بر اساس این مطالعه، جوانه کلم بروکلی دارای گلوکورافانین بالایی است. این ماده یک آنتی اکسیدان قوی است و میتواند در دفع سموم از بدن مفید باشد.
محققان معتقدند باید مطالعات بیشتری در مورد تاثیر آب جوانه کلم بروکلی انجام شود. شما میتوانید آن را به ساندویچ یا سالاد خود اضافه کنید و از آن در ساخت اسموتی‌ها بهره مند شوید.
افرادی که مبتلا به آسم و بیماری انسداد مزمن ریوی هستند،اگر ویتامین C پایینی داشته باشند بیشتر در معرض آلاینده‌های هوا قرار دارند.
بر اساس مطالعات انجام شده در انگلستان؛ مصرف میوه و سبزیجاتی که حاوی مقادیر زیادی از ویتامین C هستند(همچون کلم پیچ) میتواند خط دفاعی بدن را تقویت کند.
روغن زیتون زیتون برای سم زدایی
مطالعات انجام شده تاثیر روغن ماهی و کپسول‌های روغن زیتون را در برابر آلاینده‌های موجود بررسی کرده‌اند. یافته‌ها نشان میدهد روغن زیتون تاثیر بهتر و بیشتری دارد. نفس کشیدن در هوای آلوده باعث ایجاد فشار بر روی بدن میشود و میتواند باعث افزایش فشار خون شود.
همین امر منجر به ایجاد سکته یا حملات قلبی خواهد شد. بعد از مصرف مکمل‌های حاوی روغن زیتون؛ افراد شرکت کننده در مطالعه تنفس راحت تر و بهتری داشتند.
دانه آفتابگردان
محققان دانشگاه لندن بر این باورند که ویتامین E میتواند عملکرد ریه‌ها را بهبود ببخشد و اسیب ناشی از ذرات معلق در هوا را کاهش دهد. دانه آفتابگردان یکی از موادی است که ویتامین E بسیار بالایی دارد. شما میتوانید این مواد را به سالاد خود اضافه کنید.
تحقیقات انجام شده نشان میدهد که مصرف چای سبز میتواند تسکین و آرامشی در برابر آلرژن‌های موجود در هوا همچون موی گربه،گرده و برخی از مواد شیمیایی سمی ایجاد کند.
دانشمندان معتقدند که آنتی اکسیدان اصلی چای سبز یعنی EGCG ممکن است هیستامین و ایمونوگلوبولین E (ترکیبات مسئول تحریک واکنش) را مسدود کند.
غذاهای پروبیوتیکی
فلزات سنگین همچون سرب و جیوه در هوا، آب و غذاها یافت میشود. محققان در حال حاضر به دنبال انواع خاصی از پروبیوتیک‌ها هستند که بتواند سموم را از بدن دفع کند و جلوی جذب این مواد را در داخل بدن بگیرد.
کلم ترش یکی از موادی است که حاوی پروبیوتیک است و مصرف آن میتواند مفید باشد.
خاصیت سم زدایی شیر
بر اساس مطالعات انجام شده، مصرف رژیم غذایی سالم و سرشار از کلسیم میتواند جلوی جذب سرب در بدن را بگیرد. بنابراین مصرف لبنیات را فراموش نکنید.
قبل از اینکه بخواهید رژیم سم زدایی خود را آغاز کنید بهتر است با رعایت نکات زیر بدنتان را برای سم زدایی آماده کنید.
به رژیم غذایی خود وقت بدهید
بر اساس گفته برخی از پزشکان طب سنتی، به سرعت وارد برنامه پاکسازی و سم زدایی شدن میتواند منجر به سردرد، نفخ یا یبوست شود.
برای اینکه بتوانید این نشانه‌ها را کمتر کنید، آنها پیشنهاد میکنند که سه الی چهار روز قبل از آغاز سم زدایی، به آرامی چند مورد از غذاها همچون قهوه، الکل، شکر، گندم، شیرین‌کننده‌های مصنوعی، اسیدهای چرب ترانس،غذاهای آماده را از رژیم غذایی خود حذف کنید.
برخی از افراد مصرف پروتئین‌های حیوانی همچون گوشت گاو را نیز محدود میکنند. سعی کنید بیشتر از سبزیجات خام، سالاد یا سبزیجات آب پز استفاده کنید.
شما همچنین میتوانید در این زمان از شر غذاها یا نوشیدنی‌هایی که باعث تحریک اشتهای شما میشوند خلاص شوید.برنامه غذایی خود را برای یک هفته آماده کنید و زمانی را برای خرید از فروشگاه اختصاص دهید.
اگر به طور طبیعیاز محصولات ارگانیک استفاده نمی‌کنید به دنبال خرید این نوع محصولات باشید. اگر نمی‌توانید تمامی محصولات را به صورت طبیعی و ارگانیک تهیه کنید، میوه و سبزیجات را به درستی بشویید تا از شر میکروب‌ها و سایر مواد آلوده و شیمیایی خلاص شوید.
اگر در حال انجام پاکسازی و سم زدایی از بدن خود هستید، یک منوی ساده را انتخاب کنید. اگر قصد دارید پاکسازی را تنها از طریق نوشیدنی‌ها انجام دهید، محصولات و بطری‌ها را آماده کنید.
جلوگیری از بروز نشانه‌های مصرف نکردن کافئین
اگر از نوشیدنی‌های کافئین دار به صورت منظم استفاده می‌کنید، ممکن است با نشانه‌هایی همچون سردرد، خستگی و سایر نشانه‌های مصرف نکردن کافئین مواجه شوید. برای جلوگیری از بروز این نشانه‌ها بهتر است نکات زیر را به خاطر داشته باشید:
مصرف کافئین خود را به طور تدریجی کم کنید.
سعی کنید قهوه را با سایر نوشیدنی‌ها جایگزین کنید. به عنوان مثال، سعی کنید یک لیوان نوشیدنی کم کافئین مصرف نمایید.
از نوشیدنی‌هایی استفاده کنید که کافئین کمتری دارد. به عنوان مثال میتوانید از چای سبز، چای سفید یا چای اولانگ استفاده کنید.
اگر دوست داشتید میتوانید از نوشیدنی‌های گیاهی بدون کافئین استفاده نمایید.
بدن شما برای انجام پاکسازی و سم زدایی به آب بیشتری نیاز دارد. نوشیدن آب بیشتر به نگهداری آب بدن کمک میکند وممکن است به دفع سموم از بدن نیز کمک کند. بنابراین مطمئن شوید که حداقل هشت لیوان آب سالم در روز می‌نوشید. همچنین سعی کنید یک لیوان آب ولرم یا آب به همراه لیموی تازه بنوشید.
برای سم زدایی موفق از ابزارهای مناسب استفاده کنید
برخی از تمرین‌ها میتواند به پاکسازی سموم از بدن در طول این رژیم به شما کمک کند. به عنوان مثال لایه برداری از پوست با یک برس قبل از دوش گرفتن عالی خواهد بود.
برای بهبود آرامش در طول پاکسازی، سعی کنید اسانس‌هایی را برای اضافه کردن به حمام خود یا ماساژ بخرید. روغن اسطوخودوس برای رهایی از سردردهای ناشی از مصرف نکردن کافئین مفید خواهد بود.
باید بدانید که چه چیزهایی را قطع نکنید
داروهای تجویزی از طرف پزشک رادر طول رژیم پاکسازی خود قطع نکنید. مصرف نکردن برخی از داروهای خاصممکن است عوارض جدیبه همراه داشته باشد یا حتی زندگی فرد را تهدید نماید.
هشدار: مطالبی که در این مقاله بیان شد تنها برای آگاهی افراد است و نباید جایگزین درمان های پزشکی شود. بهتر است قبل از آغاز هر نوع رژیمی با پزشک خود مشورت نمایید. توصیه‌های پزشکی را در این مورد جدی بگیرید و سعی کنید به دقت آن را دنبال نمایید.
بیشترین سوالی که از افراد وگان یا گیاهخوار در مورد رژیم غذایی‌شان پرسیده میشود، آن است که «آیا پروتئین کافی دریافت می‌کنید؟» بسیاری از مردم مطمئن هستند که بدون مصرف گوشت، دریافت پروتئین کافی در رژیم غذایی ممکن نیست و در نتیجه نمیتوان عضله‌سازی کرد.
اما همانطور که اکثر وگان‌ها و گیاهخواران می‌دانند، این اصلا حقیقت ندارد. افزایش پروتئین مصرفی و ساخت توده‌ی عضلانی، بدون مصرف محصولات حیوانی نیز کاملا ممکن است.
اینها ۳ راهنمایی برای عضله سازی با رژیم وگان هستند:
مقدار زیادی پروتئین مصرف کنید.
اولین قدم برای ساخت عضله،آن است که مواد خام لازم برای عضله‌سازی را در اختیار بدنتان قرار دهید و این به معنای افزایش مصرف پروتئین‌تان است.
چندین راه برای انجام این کار وجود دارد، از تمرکز روی خوردن مقدار بیشتری مواد غذایی کامل و غنی از پروتئین گرفته تا استفاده از مکمل‌هایی مانند پودرهای پروتئین برنج قهوه‌ای یا پودرهای ایزوله‌ی پروتئین سویا. یکی ازمطمئن‌ترین روشهای افزایش مصرف پروتئین در یک رژیم غذایی وگان، بخصوص برای آنهایی که سعی دارند عضله بسازند، جایگزین کردن یکی از وعده‌های غذایی‌تان با یک اسموتی یا شیک پرپروتئین است.
دستورالعمل‌های بی‌شماری برای اسموتی‌های پروتئین وگان‌ها وجود دارد اما اکثر آنها شامل یک منبع اصلی پروتئین به‌شکل پودر، مقداری آجیل یا دانه، میوه و سبزیجاتی مانند اسفناج یا کلم کیل و یک پایه‌ی مایع، مانند آب یا یک شیر گیاهی هستند.
از آنجا که قرار است در طول تمرینات مقدار زیادی کالری بسوزانید، مهم است که ذخایر سوخت بدنتان را طوری پر کنید که در نهایت به سوختن عضلاتی که سعی دارید بسازید، منتهی نشود.
برای اکثر مردم،۵۰۰ کالری اضافه در روز برای شروع مناسب است. همانطور که روی مدل دادن به بدنتان کار می‌کنید، ممکن است متوجه شوید که لازم است برای عضله‌سازی، کالری مصرفی‌تان را بازهم افزایش دهید.
برای بسیاری از مردم، «کالری‌های بیشتر» می تواند به معنای افزایش غذای مصرفی به میزان زیاد نیز باشد، بخصوص اگر ترجیح می‌دهید از موادغذای با تراکم کالری پایین‌تر نسبت به اکثر اقلام غیروگانی استفاده کنید. تا زمانی که مقدار زیادی میوه و سبزی سالم مصرف می‌کنید، باید بیشتر نگران نخوردن غذای کافی باشید، نه خوردن بیش‌ازحد.
روی مواد مغذی تمرکز کنید.
بهتر است دقیقا بدانید که چه نوع مواد مغذی مصرف می‌کنید، بخصوص هنگامی که بحث پروتئین به میان می‌آید. وگان‌ها در اغلب موارد، نگرانی زیادی در مورد پروتئین‌های کامل دارند، چون اکثر منابع پروتئین گیاهی که مصرف میکنند، حاوی تمام اسیدهای آمینه‌ی ضروری نیست.
با این حال تا زمانی که شما آن اسیدهای آمینه را به‌نحوی در طول روز دریافت می‌کنید، برای بدنتان هیچ فرقی نمی‌کند که آیا آنها از همان وعده یا منبع غذایی می‌آیند یا نه.
آنچه که از کامل بودن پروتئین مهم‌تر است، نسبت کربوهیدرات به پروتئین مصرفی شماست. بسیار مهم است که مطمئن شوید پروتئین بیشتری نسبت به کربوهیدرات مصرف می‌کنید، چون کربوهیدرات‌ها کمک چندانی به ساخت عضله نمی‌کنند.
سعی کنید پروتئین را قبل از کربوهیدرات‌ها بخورید تا با نشاسته‌ها سیر نشوید و احتمال مصرف نکردن پروتئین کافی را به حداقل برسانید.
غم و اندوه، جزئی از تجربیات طبیعی انسان است. همه ما زمانی که عزیزی را از دست می دهیم یا با چالش هایی مثل جدایی و طلاق یا بیماری های جدی مواجه می شویم، ممکن است احساس غم و اندوه کنیم.
اما این احساسات معمولا و به طور طبیعی کوتاه مدت هستند. فردی که به طور دائم یا به مدت طولانی، احساس اندوه و ناامیدی را تجربه کند، ممکن است به اختلال افسردگی عمده یا همان افسردگی ماژور (MDD) مبتلا باشد.
اختلال افسردگی عمده (اساسی) که آن را تحت عنوان افسردگی بالینی نیز می شناسند، یک بیماری جدی است که می تواند بخش های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد.
این وضعیت، می تواند بر روی خلق و خو، رفتارها و حتی عملکردهای فیزیکی متعدد مثل خواب و اشتها تاثیر بگذارد.
افراد مبتلا به اختلال افسردگی، ممکن است دیگر از فعالیت هایی که پیش از این از انجام آنها لذت می برده اند، لذتی نبرند و همچنین د انجام فعالیت های عادی روزمره نیز مشکل داشته باشند. آنها حتی گاهی اوقات حس می کنند، که این زندگی ارزش زیستن ندارد.
افسردگی MDD، یکی از رایج ترین اختلالات روانی در ایالات متحده آمریکا است. در سال 2015، تقریبا 7 درصد از آمریکایی های بالای 18 سال دارای اختلال افسردگی عمده بودند.
برخی از افراد دچار این بیماری، هرگز به دنبال درمان نیستند. با این حال، اغلب این افراد می توانند به کمک روش های درمانی موجود بهبود پیدا کنند.
دارودرمانی، روان درمانی و روش های دیگری وجود دارند که می توانند به طور موثر علائم این بیماری را بهبود بخشند و به افراد مبتلا کمک کنند.
روانپزشکان یا متخصصین بهداشت روان، می توانند اختلال افسردگی عمده را بر اساس علائم موجود، احساسات و الگوهای رفتاری افراد تشخیص دهند.
روانپزشک سوالاتی از بیمار می پرسد و یا پرسشنامه ای در اختیار او قرار می دهد تا بتواند دقیق تر اختلال MDD را تشخیص دهد.
برای تشخیص اختلال افسردگی عمده، بیماران باید حداقل دارای 5 علامت از علائم ذکر شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) باشند و به مدت بیش از دو هفته، حداقل یک بار در روز این علائم را تجربه کرده باشند.
موارد زیر از جمله این علائم اند:
اگر در سرتاسر روز و تقریبا هر روز هفته احساس غم و ناراحتی دارید.
نسبت به خیلی از فعالیت هایی که تا به حال از آن لذت می برده اید، احساس بی علاقگی می کنید.
اگر به طور ناگهانی دچار کاهش یا افزایش وزن شده اید یا تغییراتی در اشتهای خود حس می کنید.
اگر نسبت به قبل، بیشتر می خوابید و یا برای به خواب رفتن مشکل دارید.
اگر دچار اضطراب و بی قراری هستید.
اگر به طور غیر عادی احساس خستگی و کمبود انرژی دارید.
اگر احساس پوچی یا احساس گناه می کنید، به خصوص در مواقعی که نباید چنین احساسی داشته باشید.
اگر برای تفکر، تمرکز کردن و یا تصمیم گیری دچار مشکل هستید.
اگر افکار آسیب به خود یا افکار خودکی به ذهنتان خطور می کند.
علت بروز اختلال MDD
علت بروز اختلال افسردگی عمده، به طور دقیق مشخص نیست. با این حال، عوامل متعددی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به افسردگی را افزایش دهد.
ترکیبی از عوامل ژنتیکی و فشارهای زندگی، می تواند بر روی شیمی مغز و توانایی حفظ ثبات خُلق تاثیر بگذارد. همچنین تغییرات هورمونی نیز ممکن است در بروز اختلال MDD دخیل باشند.
عوامل و محرک های زیر نیز می توانند در بروز MDD یا اختلال افسردگی عمده، نقش داشته باشند:
مصرف الکل یا مواد مخدر
وجود برخی بیماری ها مثل سرطان یا کم کاری تیروئید
مصرف برخی داروها؛ از جمله استروئید ها
درمان بیماری
درمان اختلال افسردگی عمده، غالبا به مصرف دارو همراه با روان درمانی نیاز دارد. همچنین ایجاد تغییراتی اساسی در سبک زندگی نیز، می تواند علائم این بیماری را بهبود بخشد.
افرادی که به نوع شدیدتر این اختلال دچار هستند و افکار خودکشی یا آسیب زدن به خود را در سر دارند، بهتر است که در طول دوره درمان، در بیمارستان بستری باشند.
درمان دارویی
معمولا روانپزشکان، درمان این بیماری را با تجویز داروهای داروهای ضد افسردگی آغاز می کنند.
داروهای اس اس آر آی (SSRIs) یا همان مهار کننده های بازجذب سروتونین، از متداول ترین انواع داروهای ضد افسردگی هستند. این داروها، از طریق ممانعت از تجزیه سروتونین در مغز و در نتیجه افزایش میزان این انتقال دهنده عصبی، به درمان افسردگی کمک می کنند.
سروتونین، یکی از مواد شیمیایی مغز و مسئول تنظیم خلق و خو می باشد. این ماده می تواند به بهبود خلق و خو، افزایش انرژی، شادمانی و ایجاد الگوهای سالم خواب کمک کند.
در افراد مبتلا به افسردگی، سطح ماده سروتونین در مغز پایین تر از سایر افراد است.
داروهای ضد افسردگی اس اس آر آی، می توانند با افزایش میزان سروتونین، علائم افسردگی را بهبود بخشند.
اس اس آر آی ها شامل داروهای بسیار متداول و شناخته شده ای مثل فلوکسیتین، سیتالوپرام، سرترالین و غیره هستند. این داروها اثربخشی بالا و عوارض جانبی بسیار کمی دارند و اغلب بیماران، به خوبی آنها را تحمل می کنند و به این داروها به طور موثر پاسخ می دهند.
انواع دیگر داروها، از جمله ضد افسردگی های سه حلقه ای (Tricyclic) و یا داروهای آتیپیکال (atypical)، نیز در صورتی که بیمار به داروهای دیگر پاسخ نداده باشد، برای درمان افسردگی مورد استفاده قرار می گیرند. این قبیل داروها می توانند عوارضی از جمله خواب آلودگی یا اضافه وزن ایجاد کنند.
توجه: برخی از داروهای ضد افسردگی، در دوران بارداری یا شیردهی منع مصرف دارند. بنابراین چنانچه قصد باردار شدن دارید و یا به فرزند خود شیر می دهید، بهتر است که با روانپزشک خود درباره مصرف دارو مشورت کنید.
اصلی ترین درمان افسردگی، روان کاوی یا روان درمانی است، که از طریق صحبت و گفتگو با یک روانشناس انجام می شود و برای درمان بیماران مبتلا به اختلال MDD، بسیار موثر واقع خواهد شد.
این نوع درمان، شامل ملاقات های مکرر و منظم با یک روانکار یا روان درمانگر است که در این جلسات درمانی، شما و روان درمانگرتان درباره بیماری فعلی شما و مسائل مربوط به آن گفتگو می کنید.
روان درمانی به شما کمک می کند تا:
از بحران ها، فشارها و حوادث استرس زای زندگی به سلامت عبور کنید.
باورهای منفی و واکنش ها و رفتارهای غلط و آسیب زننده خود را با تفکر مثبت و سالم جایگزین کنید.
مهارت های ارتباطی تان را بهبود ببخشید.
برای مقابله با چالش ها و حل مشکلات، روش های بهتری پیدا کنید.
اعتماد به نفس خود را افزایش دهید.
احساس رضایت و کنترل زندگی و اوضاع اطرافتان را دوباره به دست گیرید.
علاوه بر این، روان درمانگر شما ممکن است روش های دیگر درمانی از جمله شناخت درمانی رفتاری (cognitive behavioral therapy) و یا روان درمانی بین فردی (interpersonal therapy) را نیز به شما توصیه کند.
گروه درمانی (group therapy) نیز یکی دیگر از روش های درمانی جدید است که به شما این امکان را می دهد تا احساسات خود را با افرادی که تجربیات مشابه دارند، به اشتراک بگذارید.
تغییرات سبک زندگی
علاوه بر مصرف دارو و شرکت درجلسات درمانی، شما می توانید با ایجاد تغییراتی در روش زندگی خود، به بهبود شرایطتان کمک کنید و علائم این بیماری را کاهش دهید.
تغذیه مناسب: تحقیقات نشان داده است که مصرف غذاهای حاوی اسیدهای چرب امگا 3 هستند، مثل سالمون یا ماهی آزاد و همچنین خوردن ویتامین ب مثل لوبیا و غلات کامل، می تواند در بهبود علائم MDD موثر باشد. مصرف منیزیم نیز می تواند با بهبود افسردگی در ارتباط باشد. این ماده در ماست، آجیل و دانه های روغنی یافت می شود.
پرهیز از الکل و برخی از مواد غذایی فرآوری شده: مصرف الکل می تواند با تحریک سیستم عصبی، علائم افسردگی را شدت بخشد. همچنین برخی از غذاهای سرخ شده یا فراوی شده حاوی اسیدهای چرب امگا 6 هستند که می تواند در ایجاد اختلال MDD دخیل باشد.
ورزش و فعالیت بدنی به اندازه کافی: اگرچه اختلال افسردگی عمده می تواند موجب احساس خستگی در شما شود، اما برای بهبود این وضعیت بسیار مهم است که فعالیت جسمانی خود را بیشتر کنید. ورزش، به ویژه در خارج از منزل و در نور معتدل خورشید، می تواند باعث بهبود خلق و خو و افزایش نشاط و شادمانی در شما گردد.
داشتن خواب کافی: داشتن حداقل 6 تا 8 ساعت خواب شبانه بسیار مهم است. اگر برای به خواب رفتن مشکل دارید، با روانپزشک خود در این زمینه صحبت کنید.
چشم انداز بیماری افسردگی
بیماران MDD، ممکن است نسبت به درمان قطعی بیماری خود ناامید شوند. اگر شما نیز از بیماری افسردگی رنج می برید، بسیار مهم است که به خاطر داشته باشید، این بیماری را می توان به طور موفقیت آمیز درمان کرد.
اما برای درمان موثر، لازم است که به برنامه درمانی خود کاملا پایبند باشید، جلسات درمانی و ملاقات های منظم خود را با روانشناس و روانپزشکتان پشت گوش نیندازید.
دوز داروها را کم و زیاد نکنید و آنها را کاملا طبق دستور پزشک مصرف کنید. همچنین به هیچ وجه نباید مصرف دارو را بدون دستور پزشک و سر خود قطع کنید.
اگر با وجود این که تحت درمان قرار دارید، باز هم روزهایی احساس اندوه و ناامیدی دارید، هرگز ناامید نشوید. پروسه درمان این بیماری گاهی اوقات می تواند زمانبر باشد و باید صبر و تحملتان را افزایش دهید تا به نتیجه مطلوب دست یابید.
رویاهای شیرین، کابوس های وحشتناک، قبل از اینکه چشمان خود را باز کنید رویاها فراموش شده اند. محققان از طریق دفتر خاطرات روزانه و نظارت بر فعالیت مغز، در تلاش برای درک چگونگی رویاهای ما هستند. درباره اینکه چرا رویا می بینیم؟ احساسات پنهان در پشت رویاها و کابوس ها چیست؟ تفاوت میان زن و مرد در دیدن رویا چگونه است؟ و ….
مطالعات در حال حاضر، مشغول ضربه زدن و تلنگری به علم گسترده از رویا دیدن است؛ اما در این مقاله اطلاعاتی است که ما تا به حال درباره رویا می دانستیم. به امید رسیدن روزی که رویاهای ما و واقعیت های آن کشف شود:
1- چرا رویا می بینیم؟
لاری لونبرگ، نویسنده کتاب ““Dream on it میگوید: ما رویا می بینیم چون فکر میکنیم؛ رویا های خود را باز کنید، زندگی خود را تغییر دهید و از طریق وب سایت ها ببینید معنی رویاهای شما چیست؟ او میگوید: خوابیدن یک فرآیند تفکر است و در واقع ادامه افکاری است که در طی روز داشته اید. این جریان هوشیاری در هنگام خواب، باعث توقف آن پریشانی درونی نمی شود که از طریق سرما در تمام طول روز عبور می کند.
در حالی که به خواب رفته اید، بخشی از مغز که مسئول تفکر منطقی است، خاموش می شود، و درعوض منطقه ای که احساسات را کنترل می کند، فعال تر می شود. وی می افزاید: برای بیشتر مردم، در هر 90 دقیقه در طول شب، آن رویا قطع و وصل می شود. کلمات، اندیشه ها و احساسات روزانه از طریق این بخش متفاوت مغز، پردازش می شود و در رویاهای ما، به صورت تصاویر، نمادها، احساسات و استعاره ها درآمده و شما آن را تجربه می کنید.
2- کابوس ها فقط ترسناک نیستند
بر طبق مطالعه ای که در سال 2014 در مجله Sleep منتشر شد، کابوس ها، تاثیرات احساسی بسیار قوی تری نسبت به رویاهای بد دارند. لزوما ترس نیست که یک رویا را به یک کابوس تبدیل می کند. حتی در یک سوم کابوس ها نیز ترس وجود ندارد. این مطالعه نشان داد که غم و اندوه، گناه، سردرگمی و انزجار، برخی از احساساتی هستند که درمیان شرکت کنندگان در مطالعه، پس از بیداری از کابوس، تجربه شده بود.خواب بد، ممکن است ناخوشایند باشد، اما این خواب بد معمولا به بیداری ناگهانی از خواب منجر نمی شود؛ در نتیجه احساساتی که ایجاد می کند نیز تا مدت طولانی باقی نمی ماند.
3- رویاهای متفاوت زن و مرد
در مطالعه نشان داده شد که رویاهای مردان معمولا زمینه ای از بلاهای طبیعی یا جنگ دارد، در حالی که زنان دو برابر بیشتر از مردان رویا می بینند و این رویاها معمولا در مورد تعارضات بین فردی متمرکز است. چنین تفاوت هایی می تواند دلایل بسیار زیادی داشته باشد. لونبرگ میگوید: شاید در نتیجه واکنش های اجتماعی بر اساس جنسیت، و یا شاید به شیمی زیستی آنها مربوط باشد.
ما تمایل داریم بدترین منتقد خود باشیم؛ بنابراین اگر ما به خود سخت بگیریم و دائما خود را خوار و خفیف کنیم و یا درحال بازسازی تعامل با کسی باشیم که پیش از این با او رابطه داشته ایم، در رویاهایمان، به این صورت بیان می شوند که به شکلی در حال استدلال با برخی از این افراد هستیم و یا حتی به صورت آزار و اذیت روحی یا حتی جسمی خود، رویا می بینیم.
4- افرادی که خواب سبک دارند، رویاهای خود را بهتر به یاد می آورند
برخی از افراد می توانند هر روز صبح رویاهای خود را بازگو کنند، در حالی که بعضی دیگر به ندرت آنها را به یاد می آورند. بر طبق یک مطالعه فرانسوی که در سال 2014 در مجله “عصب شناسی دارویی” منتشر شد، افرادی که اغلب در طی دوره خواب خود، از خواب بیدار می شوند، قادر به یادآوری رویاهای خود هستند. این لحظات کوتاه بیداری، اجازه می دهد تا رویای شما به حافظه بلند مدت شما رمزگذاری شود.
به طوری که بعدها می توانید آن را به یاد بیاورید. این مطالعه همچنین نشان داد که افرادی که قادر به فراخوانی رویاهای خود بودند، در ناحیه ای از مغز که به محرک ها پاسخ می دهد، دارای فعالیت بیشتری بودند. دکتر پرین رابی، پژوهشگر علوم اعصاب شناختی در مرکز تحقیقات علوم اعصاب لیون فرانسه میگوید: این می تواند توضیح دهد که چرا آنها بیدار می شوند؛ چون به محرک ها سریع واکنش نشان داده و بیدار می شوند، در نتیجه فرصتی برای رمز گذاری رویاهای خود در حافظه خود دارند.
5- درمان می تواند کابوس ها را از بین ببرد
دکتر آنتونیو زادرا همکار مطالعاتی این مطالعه در دانشگاه مونترال میگوید: کابوس ها می توانند درمان شوند. وی افزود: متاسفانه متخصصان بهداشت روانی همیشه کابوس ها را جدی نمی گیرند. بسیاری از این کابوس ها به عنوان یک مشکل ثانویه از مسائل دیگر هستند؛ و بسیاری از آنها از اثرات درمان موثر رفتاری-شناختی که با بیشتر کابوس های متفاوت از جمله موارد مرتبط با تروما کار می کند، آگاه نیستند. لونبرگ اشاره کرد که ممکن است کابوس ها ریشه در مسائل سختی داشته باشند که بد اداره شده و یا نادیده گرفته شده اند.
وی افزود: بهترین راه برای پاسخ دادن به یک کابوس، اصلاح مسئله ای است که با آن مرتبط است. به عنوان مثال: نوشتن دفتر خاطرات روزانه در باره رویا هایتان ممکن است به یافتن ریشه کابوس شما کمک کند. می توانید کابوس خود را دوباره بنویسید، اما با پایانی جدید که خودتان به آن اضافه می کنید. این کار می تواند یک راه موثر برای آموزش ناخودآگاه شما باشد تا در دفعه بعدی که این کابوس رخ می دهد، به طور متفاوتی به آن پاسخ دهید.
از نظر علمی به اثبات رسیده است که انجام کارهای خانه واقعا میتواند به کاهش وزن کمک کند. فعالیت‌هایی همچون رسیدگی به گل و گیاه، پخت و پز، شستن ظروف، شستن لباس‌ها، و جارو کشیدن بنظر کارهایی ابتدایی می‌آیند، اما اگر منظما آنها را انجام دهید، متوجه خواهید شد در کنار اینکه بدنتان خسته میشود، وزنتان هم کاهش پیدا میکند.
در این مطلب راه‌هایی را با شما مطرح خواهیم کرد که فواید و سودمندی کارهای خانه و روزمره در زمینه‌ی کاهش وزن را برایتان دو چندان خواهد کرد.
کارها را دستی انجام دهید
یک کوه بشقاب برای شستن دارید؟ آنها را در ماشین ظرفشویی نچینید! در عوض، خودتان آنها را با دست بشویید. بنظر می‌رسد آن پنج شش دقیقه اضافه‌ای که برای شستن ظرف‌ها وقت می‌گذارید ارزشش را دارد که کالری بسوزانید.
به همین شکل، سعی کنید کارهای دیگر همچون غبار روبی، تمیز کردن و شستن البسه و غیره را هم خودتان و بدون کمک گرفتن از ماشین‌ها انجام دهید. هر چه بیشتر انرژی بگذارید، عضلات بیشتری را درگیر خواهید کرد، و نتیجتا قادر خواهید بود تا وزن بیشتری هم کم کنید.
بیشتر راه بروید
بعد از شام میز را شما تمیز می‌کنید؟ اگر ۲۰ تکه ظرف روی میز هست، بجای اینکه همه را جمع کنید و یک مرتبه حملشان کنید، ۲۰ بار تا آشپزخانه بروید و برگردید! اینکار تنها چند دقیقه بیشتر وقتتان را خواهد گرفت، اما ارزشش را خواهد داشت که بدین واسطه چند دقیقه‌ای بیشتر راه بروید.
همچنین همیشه بجای استفاده از آسانسور، از پله‌ها استفاده کنید. هنگام مطالعه یا کار، نزدیک خودتان آب نگاه ندارید، تا هر بار که تشنه شدید کمی به سمت یخچال پیاده روی کنید. پس، در کارهای خانه، تا جایی که میتوانید پیاده روی بیشتری انجام دهید. پیاده روی، بهترین راه برای کاهش وزن است؛ مخصوصا در پایین تنه.
چیزها را مرتب کنید
اگر دیدید گنجه‌تان بهم ریخته شده است، آنرا مرتب کنید. همین کار را برای کمد لباس‌هایتان، کابینت‌های آشپزخانه، کتابخانه، و تقریبا همه چیز خانه‌تان انجام دهید.
هر چه بعنوان یک شخص، اطرافتان سازماندهی شده‌تر باشد، زندگی منظم‌تری خواهید داشت. همچنین در فرایند مرتب سازی، با بلند کردن یا چیدمان اشیاء، وزن بیشتری هم کم خواهید کرد.
یک تکه لباس را از درون لگن شستشو در بیاورید، بچلانیدش تا خشک شود. سپس به سراغ تکه‌ی دوم بروید، و دوباره بچلانیدش. همین سیکل را برای تمام تکه‌های لباس تکرار کنید.
تمام کارهای روزمره‌تان را به همین شکل پشت هم تکرار کنید، دقیقا همانند ست‌های یک تمرین. شاید بنظرتان بیاید که یکی از اعضای خط تولید کارخانه هستید، اما اطمینان داشته باشید که کاهش وزن، همراه این کار است!
به همین شکل وقتی می‌خواهید کتابخانه‌تان را تمیز کنید، بجای اینکه یکباره کل کتاب‌ها را با هم گردیگیری کنید، یک کتاب را بردارید، گردگیری کنید و دوباره در قفسه قرارش دهید و به سراغ کتاب بعدی بروید. روش تکرار، باعث خواهد شد عضلاتتان بیشتر کار کند، و در نتیجه بیشتر هم کالری خواهید سوزاند.
کارهای بیشتری انجام دهید
با وجود اینکه محول کردن کارها به اعضای خانواده یا بعضی اوقات به کارگران همیشه خوب است، اما اکثر کارها را خودتان انتخاب کنید و انجام دهید. مثل بیرون بردن حیوان خانگی‌تان، تمیز کردن یا حتی رنگ کردن دیوارها!
این کارها وقت زیادی نیاز ندارند و به راحتی هم میتوانید در برنامه‌ی فعلی‌تان بگنجانیدشان. زمانی که برای باشگاه رفتن وقت ندارید، این نوع کارهای روزمره‌ی خانه به شما کمک میکند تا به تناسب اندامی که در ذهن دارید برسید و برای سوزاندن کالری‌تان هدف بگذارید.
ایده‌ی کلی این است که بیشتر فعال باشید. تنبلی و بی‌حالی را کنار بگذارید و هنگام انجام کارهای خانه خوش بگذرانید. بزودی زود، اندامی خوش تراش و بدنی سالم پیدا خواهید کرد!
البته باید در تمام مراحل فوق مراقب ستون فقرات و مفاصل خود باشید چون انجام حرکات فوق به شکل غیر استاندارد ممکن است در بلند مدت بر روی مفاصل شما تاثیر منفی داشته باشد.
کلوتریمازول برای درمان عفونت های پوستی مانند پای ورزشکار، خارش ژوک (jock itch)، عفونت قارچی و سایر عفونت های قارچی پوست (کاندیدیازیس) استفاده می شود. این دارو همچنین برای درمان نوعی بیماری پوستی موسوم به پیتیریازیس (tinea versicolor)، که یک عفونت قارچی است و سبب روشن شدن یا تیره شدن پوست گردن، سینه، بازوها و پاها می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. کلوتریمازول یک ضد قارچ آزول است که با جلوگیری از رشد قارچ عمل می کند.
نحوه مصرف کلوتریمازول
از کلوتریمازول فقط بر روی پوست استفاده کنید. محل مورد نظر را تمیز و کاملا خشک کنید. این دارو را معمولا دو بار در روز یا طبق تجویز پزشک، بر روی پوست استفاده کنید. دوز و طول درمان بستگی به نوع عفونت دارد. این دارو را بیشتر از آنچه در نسخه تجویز شده است استفاده نکنید. با این کار وضعیت شما سریعتر بهبود نخواهد یافت، بلکه ممکن است عوارض جانبی افزایش یابند.
مقداری کافی از دارو برای پوشش ناحیه مورد نظر و مقداری از پوست اطراف آن را استفاده کنید. پس از استفاده از این دارو، دست های خود را بشویید. ناحیه مورد نظر را نپوشانید و یا باندپیچی نکنید، مگر اینکه پزشک شما دستور چنین کاری را داده باشد.
از این دارو در چشم، بینی، دهان و واژن استفاده نکنید.
از این دارو به طور مرتب استفاده کنید تا بیشترین بهره را از آن ببرید. به یاد داشته باشید که هر روز در همان زمان ها از دارو استفاده کنید.
استفاده از دارو را تا زمانی که مقدار تجویز شده تمام نشده است متوقف نکنید، حتی اگر پس از شروع کلوتریمازول علائم از بین بروند. متوقف کردن زود هنگام این دارو ممکن است باعث افزایش رشد قارچ ها شود که ممکن است به عود عفونت منتهی شود.
اگر وضعیت شما پس از ۴ هفته درمان همچنان ادامه داشت یا در هر زمانی بدتر شد، به پزشک اطلاع دهید.
عوارض جانبی
با مصرف این دارو سوزش، خارش، تورم، تحریک، قرمزی، برآمدگی های جوش مانند، حساسیت به لمس یا پوسته پوسته شدن ممکن است رخ دهد. اگر هر کدام از این موارد ادامه پیدا کرد یا بدتر شد، فورا به پزشک یا داروساز خود اطلاع دهید.
اگر پزشک این دارو را تجویز کرده است به خاطر داشته باشید که او نفع آن را بیشتر از خطر عوارض جانبی آن در نظر گرفته است. بسیاری از افرادی که از این دارو استفاده می کنند، عوارض جانبی جدی ندارند.
در صورت بروز هر یک از این موارد بعید، اما جدی، فورا به پزشک خود اطلاع دهید: تاول، تراوش چرک یا مایع، زخم های باز.
واکنش آلرژیک بسیار جدی به این دارو نادر است، اما اگر متوجه بروز آن شدید، به پزشک مراجعه کنید. علائم واکنش آلرژیک جدی عبارتند از: بثورات پوستی، خارش / تورم (به ویژه در صورت / زبان / گلو)، سرگیجه شدید، مشکل تنفسی.
در اینجا ارائه لیست کاملی از عوارض جانبی جانبی احتمالی امکان پذیر نیست. اگر متوجه عارضه دیگری شدید که در بالا را ذکر نشده است، با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید.
موارد احتیاط
قبل از استفاده از کلوتریمازول، اگر به این دارو یا به سایر ضد قارچ های آزول مانند اکونازول، کتوکونازول یا میکونازول حساسیت دارید؛ یا اگر آلرژی دیگری دارید با پزشک در میان بگذارید. این محصول ممکن است حاوی مواد غیر فعالی باشد که می توانند سبب واکنش های آلرژیک و مشکلات دیگر شوند. برای اطلاعات بیشتر با داروساز خود صحبت کنید.
قبل از استفاده از این دارو، پزشک یا داروساز را از سابقه پزشکی خود مطلع کنید.
این دارو در دوران بارداری تنها باید در صورت نیاز شدید مورد استفاده قرار گیرد. در مورد خطرات و مزایای آن با پزشک خود صحبت کنید.
مشخص نیست که آیا این دارو به شیر مادر منتقل شود یا خیر. قبل از شیردهی با پزشک خود مشورت کنید.
پزشکان و داروسازان ممکن است از هر گونه تداخل احتمالی دارو مطلع باشند و ممکن است این مسئله را در مورد شما بررسی کنند. پیش از مشورت با آنها، مصرف هیچ دارویی را شروع یا متوقف نکنید و دوز آن ها را تغییر ندهید.
قبل از استفاده از این دارو، پزشک یا داروساز خود را از تمام داروهای تجویزی و بدون نسخه یا گیاهی که ممکن است استفاده کنید مطلع سازید.
فهرستی از تمام داروهای خود تهیه کنید و آن را به پزشک یا داروساز ارائه دهید.
مصرف دوز بالا یا اوردوز
در صورتی که دوز بالایی مصرف گردد با مرکز مسمومیت یا اورژانس تماس گیرید. در تهران می توان با مرکز مسمومیت با شماره تلفن ۱۴۹۰ تماس بگیرید. ساکنان دیگر شهر ها می توانند با مرکز کنترل مسمومیت استانی یا اورژانس ۱۱۵ تماس بگیرند.
نکته های مهم
کلوتریمازول را به بقیه افراد جهت مصرف ندهید. این برخلاف قانون است. تست های آزمایشگاهی و یا پزشکی ممکن است به صورت دوره ای برای نشان دادن پیشرفت شما و یا کنترل عوارض جانبی انجام شود. برای جزئیات بیشتر با پزشک خود مشورت کنید.
اگر پزشک این دارو را برای شما تجویز کرده است، فقط از آن برای شرایط کنونی خود استفاده کنید. بعد از آن برای عفونت دیگری از آن استفاده نکنید مگر اینکه پزشک به شما بگوید.
در درمان پیتیریازیس، این دارو ممکن است منجر به بازگشت فوری پوست به حالت طبیعی نشود. ممکن است چند ماه طول بکشد تا رنگ پوست به حالت طبیعی بازگردد.
شاید شما هم از جمله کسانی باشید که از تاری دید، حساس شدن چشم به نور، خشکی چشم، تورم، قرمزی، درد و دیگر مشکلات چشم رنج می برید و دلیل آن را نمی دانید. این مقاله از راستینه ضمن بالا بردن آگاهی شما درباره انواع مشکلات چشم، از شما خواهشمند است در اسرع وقت برای درمان مشکل خود به چشم پزشک مراجعه فرمایید.
علائم هشدار دهنده مشکلات چشم
تاری دید، لکه دیدن، حساسیت به نور در شب، این ها مشکلات معمول چشم هستند که می توانند نارضایتی بی ضرر و یا نشانه های اولیه بیماری باشند. بیان تفاوت بین آنها همیشه آسان نیست. بنابراین برای اطمینان در مورد هر گونه تغییر و یا نگرانی در مورد بینایی خود فورا به پزشک مراجعه کنید.
آزمایش کور رنگی
چه عددی را در سمت چپ می ببینید؟ اگر عدد “۳” است، احتمالا دید رنگ طبیعی دارید. اگر “۵” است، ممکن است کور رنگی داشته باشید. این دید در مرکز پانل شبیه سازی می شود و نشان دهنده یک کور رنگی خفیف است. کور رنگی کامل (که بسیار نادر است) در سمت راست شبیه سازی می شود. هیچ عددی قابل مشاهده نیست. شیشه های رنگی می توانند به افراد کور رنگ کمک کنند تا بهتر ببینند.
یکی از مشکلات چشم نزدیک بینی می باشد. هنگامی که شما نزدیک بین هستید، همه چیز را در فاصله دور، تار می بینید. پزشکان این مشکل را میوپی می نامند. در صورتی که موارد زیر را دارید به احتمال زیاد دچار نزدیک بینی هستید:
پدر یا مادر یا هر دوی آنها دچار این مشکل باشند.
مطالعه فروان از فاصله نزدیک داشته باشید.
نزدیک بینی می تواند رانندگی، بازی های ورزشی، و یا دیدن تخته سیاه و یا تلویزیون را دشوار کند. علائم این بیماری شامل تاری دید، دوبینی، و خستگی هستند. برای اصلاح این علائم، می توانید عینک بزنید، لنز بگذارید، و یا در برخی موارد عمل جراحی انجام دهید.
دوربینی (هایپروپی)
اکثر مردم با دوربینی خفیفی به دنیا می آیند و در دوران کودکی آن را پشت سر می گذارند. هنگامی که دوربینی همچنان ادامه یابد، ممکن است اشیاء دور را به خوبی ببینید، اما کتاب، بافندگی، و دیگر اشیاء نزدیک را تار ببینید. این مشکل در خانواده انتقال می یابد. علائم این بیماری شامل مشکل در مطالعه، تاری دید در شب، خستگی چشم و سردرد هستند. برای درمان آن، می توانید از عینک یا لنز استفاده کنید. برخی از افراد برای درمان آن به عمل جراحی نیاز دارند.
مشکل پیر چشمی
دشواری در خواندن نوشته هایی با چاپ ریز نشانه ای از پیر چشمی است. این مشکل پرسبیوپی نامیده می شود، که به یونانی به معنی “چشم های پیر” است. برای اکثر افراد، این مشکل در ۴۰ سالگی آنها آغاز می شود. لنزهای چشم کمتر انعطاف پذیر هستند و نمی توانند برای تمرکز بر روی نوشته هایی در فاصله دور تغییر شکل دهند. راه حل: استفاده از عینک مطالعه یا عینک دو کانونی، که هم دید نزدیک و هم دور را اصلاح کند. اگر از لنز استفاده می کنید در مورد لنزها برای افراد مبتلا به پیر چشمی با چشم پزشک خود مشورت کنید.
علت نزدیک بینی معمولا کره چشمی است که بیش از حد گشاد شده است. قرنیه و یا عدسی ها با شکل غیر طبیعی نیز می توانند موجب این مشکل شوند. پرتوهای نور به جای تمرکز مستقیم بر روی شبکیه چشم، تنها روی سطح جلویی آن، متمرکز می شوند. این خطوط غشاء حساس پشت چشم (به رنگ زرد دیده می شود) سیگنال هایی از طریق عصب بینایی به مغز می فرستند. نزدیک بینی اغلب در کودکان در سن مدرسه و نوجوانان ایجاد می شود، که اغلب همان طور که رشد می کنند نیاز به تغییر عینک یا لنز دارند. این حالت معمولا در اوایل ۲۰ سالگی تثبیت می شود.
دوربینی: در دوربینی چه اتفاقی می افتد؟
دوربینی یکی دیگر از مشکلات چشم است. دوربینی اغلب به دلیل کره چشمی که بیش از حد کوچک شده است رخ می دهد. اشعه های نور پشت شبکیه متمرکز می شوند، که این مسئله موجب می شود اشیاء نزدیک تار دیده شوند. اگر دوربینی شدید باشد، دید دور نیز می تواند مبهم شود. شکل غیر طبیعی در قرنیه یا عدسی ها نیز می تواند به دوربینی منجر شود. کودکان مبتلا به دوربینی به احتمال زیاد چشم های لوچی (استرابیسم) و یا تنبلی چشم (آمبلیوپی) دارند و ممکن است در مطالعه مشکل داشته باشند. این یکی از دلایلی است که چشم پزشک معاینات بینایی را برای کودکان خردسال توصیه می کند.
آستیگماتیسم
اگر در یک یا هر دو چشم خود دچار آستیگمات هستید، دید شما ممکن است در هر فاصله ای خارج از کانون باشد. این اتفاق زمانی رخ می دهد که قرنیه، یعنی روزنه روشنی که جلوی چشم را پوشش می دهد، بدشکل باشد. اشعه های نور می توانند به نقاط مختلف بر روی شبکیه، به جای تمرکز بر روی یک نقطه تنها، پراکنده شوند. عینک و یا لنزهای عدسی این مشکل را بر طرف می کنند. جراحی ممکن است گزینه دیگری برای رفع مشکل باشد. همراه با تاری دید، علائم ممکن است شامل سردرد، خستگی، و فشار چشم باشند.
آیا آرزو دارید بدون عینک همه چیز را به وضوح ببینید؟ جراحی به منظور تغییر شکل قرنیه می تواند نزدیک بینی، دوربینی یا آستیگماتیسم را اصلاح کند. این نوع جراحی بیش از ۹۰٪ زمان ها با موفقیت انجام شده است. در صورتی که خشکی چشم شدید، قرنیه نازک یا شکل غیر طبیعی، و یا مشکلات شدید بینایی داشته باشید، جراحی ممکن است برای شما مناسب نباشد. عوارض جانبی این جراحی شامل تابش خیره کننده یا حساسیت به نور هستند.
آب سیاه: دید
شما نمی توانید آب سیاه را احساس کنید، اما این مشکل می تواند با آسیب رساندن به عصب بینایی، دید شما را بگیرد. ممکن است تا زمانی که پس از، از دست رفتن بینایی محیطی، بینایی مرکزی را از دست ندهید، نشانه ای نداشته باشید. به منظور تشخیص به موقع این مشکل، باید به طور منظم هر ۱-۲ سال، به خصوص بعد از سن ۴۰ سالگی، معاینه چشم انجام دهید. پزشکان می توانند آب سیاه را با دارو یا جراحی درمان کنند.
آب سیاه: در آب سیاه چه اتفاقی رخ میدهد؟
در رایج ترین شکل آب سیاه، افزایش فشار چشم منجر به آسیب عصب بینایی و از دست رفتن بینایی می شود. چشم شما به طور طبیعی پر از مایعی است که تعذیه ساختار داخلی آن را برعهده دارد. گاهی اوقات این مایع بیش از حد افزایش می یابد. این تجمع فشار را افزایش می دهد و به عصب بینایی در پشت چشم آسیب می رساند، جایی که در آن دسته یک میلیونی فیبرهای عصبی اطلاعات را به مغز منتقل می کنند. آب سیاه بدون درمان، می تواند موجب کوری کامل شود.
دایره زرد روشن سر عصب بینایی را نشان می دهد که به خاطر آب سیاه آسیب دیده است. قسمت مرکزی تیره ماکولا است، که مسئول دید مرکزی دقیق و خوب است.
دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) ابتدا به دید مرکزی آسیب می زند و سپس آن را از بین می برد، که این امر موجب دشواری مطالعه و رانندگی می شود. علائم می توانند شامل یک نقطه تار مرکزی و یا خطوط راست که راه راه به نظر می رسند باشند. در صورتی که سن شما بیشتر از ۶۰ سال است، سیگاری هستید، فشار خون بالا دارید، چاق هستید، زن هستید، و یا سابقه خانوادگی این بیماری را دارید، به احتمال زیاد دچار این مشکل می شوید. به طور منظم برای بررسی AMD به پزشک مراجعه کنید. درمان سریع می تواند به آهسته شدن روند از دست دادن بینایی کمک کند.
دژنراسیون ماکولا: در این مشکل چه اتفاقی می افتد؟
AMD بخش مرکزی شبکیه، به نام ماکولا، را تحت تاثیر قرار می دهد. شما می توانید AMD “خشک” و یا “مرطوب” داشته باشید. در شکل خشک، پزشکان اغلب رسوبی زرد به نام دروزن در ماکولا می بینند. هنگامی که این مشکل بدتر شود، بافت ماکولا از بین می رود. این مشکل به تدریج مانع تحویل تصاویر به مغز می شود. در شکل مرطوب، عروق خونی غیر طبیعی، رشد می کنند. آنها خون و مایع را منتشر می کنند (که در اینجا دیده می شود)، که بافت ماکولا را زخم می کند و بیشتر به آن آسیب می رساند. هر دو نوع آن شما را به نقطه کوری مرکزی دچار می کنند.
دژنراسیون ماکولا: آزمایش
یک چشم را بپوشانید و به نقطه مرکزی در شبکه Amsler از فاصله ۱۲ تا ۱۵ سانتی متری، خیره شوید (شما می توانید عینک مطالعه خود را بزنید.) آیا شما خطوط مواج، شکسته، و یا تار را می ببینید؟ آیا قسمتی است که بد بینید یا اصلا نبینید؟ این آزمایش را برای چشم دیگر خود تکرار کنید. اگرچه هیچ خودآزمایی نمی تواندجایگزین معاینه چشم شود، این شبکه می تواند به تشخیص علائم اولیه AMD کمک کند.
همان طور که در اینجا دیده می شود، شبکه Amsler می تواند برای فرد مبتلا به دژنراسیون ماکولا کاملا بدشکل به نظر برسد و ممکن است شامل یک نقطه تاریک مرکزی باشد. خطوط مستقیم که مواج به نظر می رسند نیز موجب نگرانی می شوند، چرا که آنها می توانند از اولین علائم AMD مرطوب، یعنی نوع جدی تر با پیشرفت سریع دژنراسیون ماکولا، باشند. برای معاینه چشم گشاده شده، به چشم پزشک مراجعه کنید.
رتینوپاتی دیابتی: دید
دیابت نوع ۱ و نوع ۲ می تواند بینایی را کاهش دهد (در اینجا دیده می شود) و منجر به کوری شود. این آسیب شامل مویرگ های خونی در شبکیه چشم است. رتینوپاتی دیابتی در اغلب موارد می تواند درمان شود، اما منتظر علائم نشوید. زمانی که علائم ظاهر می شوند، علائمی همچون تاری دید، لکه ها، سایه ها، یا درد، در این بیماری ممکن است شدید باشد. افراد مبتلا به دیابت باید به صورت سالانه معاینه چشم انجام دهند، حتی زمانی که افراد دیابتی قبلا تغییرات چشم دیابتی را تجربه کردند، بیشتر باید معاینه انجام دهند. بهترین پیشگیری ادامه کنترل قند خون خود است.
در رتینوپاتی دیابتی چه اتفاقی می افتد؟
سطح قند خون بالا می تواند به مویرگ های خونی که شبکیه را پشتیبانی می کنند آسیب برساند. این رگ های خونی می توانند متورم شوند، پاره شوند، و مایع منتشر کنند. در برخی موارد، ده ها عروق خونی غیر طبیعی و جدید رشد می کنند، که مشکلی به نام رتینوپاتی پرولیفراتیو را ایجاد می کنند. این عروق غیر طبیعی بسیار شکننده هستند و به راحتی پاره می شوند. این فرایندها به تدریج به شبکیه چشم آسیب می رسانند، که به موجب آن تاری دید، نقاط کور، یا نابینایی پدید می آیند.
در سن ۸۰ سالگی بیش از نیمی از ما دچار آب مروارید، یا کدر شدن عدسی خواهیم شد. بینایی به تدریج تار می شود و موجب می شود مطالعه، رانندگی، و دید در شب دشوار شوند. دیابت، سیگار کشیدن، و یا قرار گرفتن بیش از حد در آفتاب این خطر را افزایش می دهد. نوعی جراحی که عدسی های تیره را با عدسی های مصنوعی جایگزین می کنند، بسیار موثر است.
در آب مروارید چه اتفاقی می افتد؟
یک عدسی سالم نور را به یک تصویر دقیق و واضح بر روی شبکیه متمرکز می کند، شبکیه تصویر را مانند فیلم در دوربین ذخیره می کند. با افزایش سن، پروتئین در عدسی تجمع می یابد و موجب تیرگی آن می شود. اشعه های نور به جای تمرکز شبکیه روی تصویر دقیق و واضح، پراکنده می شوند. نتیجه این مشکل می تواند تاری دید، تغییر در بینایی رنگ، و تابش خیره کننده، به خصوص در شب باشد. آب مروارید بسیار پیشرفته قابل توجه است، مانند دایره گل آلود در مرکز این تصویر است.
رتینیت پیگمنتوزا (RP)
می توانید این اختلال را از پدر و مادر خود به ارث ببرید. این بیماری اغلب با مشکلات دید در شب آغاز می شود. بعد به از دست دادن تدریجی بینایی تبدیل می شود، سپس به دید کانونی، و سرانجام، در برخی موارد، به نابینایی توسعه می یابد. مطالعه ای نشان داد که مکمل های ویتامین A با دوز بالا می توانند از دست دادن بینایی را محدود کنند. اما از آنجا که ویتامین A بیش از حد می تواند سمی باشد، قبل از مصرف مکمل با پزشک مشورت کنید.
در افراد مبتلا به RP، طی گذشت سال ها بافت حساس به نور شبکیه به آرامی از بین می رود. همانطور که این اتفاق رخ می دهد، بافت ارسال سیگنال به مغز را متوقف می کند، و شما مقداری از بینایی خود را از دست می دهید. معاینات چشم لکه های تیره غیر طبیعی (رنگدانه) پراکنده در اطراف شبکیه چشم را نشان می دهند. آب مروارید زودرس، همچنین تورم شبکیه چشم به نام ادم ماکولا، نیز می توانند رخ دهند (توده نارنجی مرکزی که در اینجا دیده می شود).
فلوتر (یا مگس پران) و لکه لکه دیدن
لکه ها یا نقاط تار در بینایی شما که حرکت می کنند می توانند فلوتر باشند، که باقی مانده ژل زجاجیه چشم هستند. آنها دید را مسدود نمی کنند و برای دیدن در نور روشن راحت تر هستند. فلوتر شایع و معمولا بی ضرر است. اما اگر ناگهانی پدید آید و یا به صورت ناگهانی افزایش یابد، و یا شما نور روشنی ببینید، باید به چشم پزشک مراجعه کنید. لکه های سیاه و سفید مداوم و یک سایه ناگهانی و یا از دست دادن دید محیطی نیاز به توجه فوری پزشکی دارند.
آمبلیوپی (تنبلی چشم)
هنگام کودکی، اگر یکی از چشم های شما نتواند به خوبی ببیند، مغز شما گاهی اوقات چشم دیگر را پشتیبانی می کند. این وضعیت، به نام آمبلیوپی، ممکن است به دلیل مشکل تراز بودن چشم ها (استرابیسم یا لوچی چشم یا انحراف چشم) باشد. لکه و یا قطره هایی که بینایی را در چشم بیمار تار می کنند می توانند موجب شوند مغز از چشم دیگر استفاده کند. اگر این بیماری در دوران کودکی درمان نشود، از دست دادن بینایی به خاطر آمبلیوپی می تواند دائمی باشد.
مراقبت از چشم: جسم خارجی در چشم
پایانه های عصبی بسیاری، درست در زیر سطح و یا قرنیه شما هستند، بنابراین یک لکه کوچک می تواند دردناک باشد. چشم را مالش ندهید، وگرنه ممکن است آسیب جدی ببینید. به آرامی چشم را با آب ولرم بشویید. در صورتی که شئ بیرون نیامد، به پزشک مراجعه کنید تا او شئ را خارج کند و قطره آنتی بیوتیک برای محافظت قرنیه از عفونت، به شما بدهد.
اشک و خشکی چشم
اشک چشم های شما را نرم می کند. هنگامی که به اندازه کافی اشک جریان نیابد، شاید به دلیل هوای خشک، پیری، و یا دیگر مشکلات سلامتی، چشم شما ممکن است دردناک و تحریک شود. برای افراد مبتلا به موارد خفیف خشکی چشم، گاهی اوقات استفاده از قطره های چشمی با برچسب اشک های مصنوعی می تواند ترفند خوبی باشد. اگر مشکل بزرگ تر باشد، ممکن است به داروها یا روش های دیگر برای درمان آن نیاز داشته باشید.
ورم ملتحمه (کونژکتیویت)
این مشکل چشم التهاب ناشی از یک ویروس، باکتری، تحریک کننده، و یا آلرژی است. چشم شما قرمز است و ممکن است خارش یا سوزش احساس کنید و همچنین ترشح از چشم داشته باشید. اگر خارش علامت اصلی شما است، آلرژی عامل احتمالی است. اغلب موارد ورم ملتحمه عفونی مسری هستند، که به آنتی بیوتیک نیاز ندارند. در صورتی که ورم ملتحمه ناشی از باکتری باشد، پزشک شما تنها قطره های چشمی آنتی بیوتیک را تجویز می کند. هر دو ورم ملتحمه باکتریایی و ویروسی بسیار مسری هستند، بنابراین هنگامی که با دستان خود چشمتان را پاک می کنید، دستان خود را به صورت مکرر بشویید.
گل مژه رایج است، گل مژه برآمدگی قرمزی است که مانند یک جوش است و در نزدیکی لبه پلک ظاهر می شود. این مشکل یک نوع عفونت پلک (بلفاریت) است.گل مژه ها معمولا طی یک هفته التیام می یابند. می توانید سه تا شش بار در روز از کمپرس سرد یا گرم استفاده کنید، تا بهبودی سرعت یابد. تا زمانی که گل مژه التیام نیافته است، از لنز استفاده نکنید و از آرایش چشم اجتناب کنید.
آلرژی
آلرژی می تواند موجب آبریزش و خارش چشم ها شود. گرده، چمن، گرد و غبار، علف های هرز، و موی حیوانات خانگی از عوامل محرک رایج هستند. پزشک می تواند به شما بگویید از چه چیزهایی اجتناب کنید. در خانه و در ماشین خود پنجره ها را بسته نگه دارید. از تشک و بالش های ویژه که مواد حساسیت زا را دور نگه می دارند، استفاده کنید. خانه خود را به طور کامل تمیز کنید، و در اجاق و تهویه هوا از فیلتر های آلرژن استفاده کنید. قطره های چشمی آلرژی، اشک مصنوعی، و آنتی هیستامین ها نیز می توانند کمک کننده باشند.
معاینات چشم را ادامه دهید.
شما باید در سراسر زندگی خود به طور منظم چشم خود را معاینه کنید، به خصوص اگر مشکلات چشم در خانواده شما رواج داشته باشند و یا اگر عوامل خطر دیگری داشته باشید. معاینه چشم می تواند مشکلات دیگر، همچون دیابت و فشار خون بالا و یا حتی تومور یا سکته مغزی را نیز آشکار سازد. چشم های برآمده (پف کرده) نشانه ای از بیماری تیروئید، و یک ته رنگ زرد در سفیدی چشم می تواند نشانه ای از مشکلات کبدی باشد.
اشعه های UV می توانند به چشم شما آسیب برسانند. با گذشت زمان، قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب می تواند ۸ تا ۱۰ سال زودتر آب مروارید زودرس را پدید آورد. تنها یک بار قرار گرفتن طولانی در معرض آفتاب می تواند قرنیه شما را بسوزاند. بنابراین کلاه و عینک آفتابی استفاده کنید که اشعه های UV را مسدود کنند. همچنین می توانید به پنجره های طرفین ماشین خود پرده محافظ، که UV را مسدود می کند، اضافه کنید. افراد با چشمان رنگ روشن بیشتر به نور حساس هستند. اگر به طور ناگهانی، از حد معمول به نور حساس تر می شوید، به چشم پزشک خود مراجعه کنید، چرا که این نشانه می تواند نشانه ای از یک مشکل چشم باشد.
محافظت از چشمان خود
پاشیدن قطرات روغن از ماهی تابه، پریدن آت و آشغال حیاط از ماشین چمن زنی و پاشیدن محلول های تمیز کننده از سطل، برخی از بزرگترین خطرات برای چشم شما در خانه خود شما هستند. متخصصان مراقبت از چشم توصیه می کنند که هر خانواده عینک محافظ تایید شده ANSI داشته باشد. حتی اگر آسیب چشم جزئی به نظر برسد، برای بررسی آن فورا به پزشک مراجعه کنید.
تغذیه برای سلامت چشم
هویج واقعا برای چشم ها مفید است. همین طور اسفناج، آجیل، پرتقال، گوشت گاو، ماهی، غلات کامل، و بسیاری از غذاهای دیگر جزو رژیم غذایی سالم هستند. به دنبال مواد غذایی حاوی آنتی باشید مانند: اسیدهای چرب امگا ۳ ، ویتامین E، ویتامین C ، بتا کاروتن و همچنین روی، لوتئین و زیگزانتین باشید. تحقیقات نشان می دهند این مواد مغذی می توانند احتمال ابتلا به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن، را کمتر کنند.
دیابت را می توان از جمله بیماری های شایع در سرتاسر دنیا نام برد. علل ابتلا به دیابت متفاوتند، اما شایع ترین علت ابتلا به دیابت مربوط به ژنتیک افراد است که از والدین به فرزندان انتقال می یابد. ابتلا به دیابت عوارض مختلفی را برای فرد در پی دارد که از جمله خطرناک ترین آنها می توان به رتینوپاتی دیابتی اشاره کرد. در ادامه به بررسی علل ابتلا به این بیماری و روش های درمان آن خواهیم پرداخت.
دیابت یا بیمای قند به علت ناتوانی بــدن در تولیــد یــا بــه کــارگیری انـسولین پدیــد مــیآیــد. انــسولین مـاده ای اسـت کـه در بـدن توسـط لوزالمعده تولید می شـود و باعـث میشود قند یا به عبـارتی مهمتـرین منبــع انــرژی بــدن مــورد اســتفاده سلولها قرار گیرد. اگر مبتلا به دیابت هستید، بدن شما نمیتواند بدرستی از قند موجود در خونتان استفاده کند، در نتیجه غلظت قندخون افزایش مـییابـد.قند خون بالا میتواند سبب پیدایش تغییراتی در رگهای کوچک بدن شود و از این طریق دیابت روی بینایی اثر میگذارد.
رتینوپاتی
رتینوپاتی را می توان از جمله خطرناک ترین عوارض ابتلا به دیابت دانست. اندام این عارضه هدف این عارضه چشم است! رتینوپاتی عروق چشم را تحت تاثیر قرار می دهد؛ این عارضه موجب آسیب رسیدن به شبکیه چشم می شود؛ شبکیه یا رتین از جمله اصلی ترین قسمت های چشم است و انجام اعمال متفاوتی را بر عهده دارد.
کارهایی که قسمت های مختلف چشم مثل عدسی، قرنیه و… انجام می دهند برای ایجاد یک تصویر دقیق و روشن روی شبکیه است تا اثر آن به مغز ارسال شود و ما بتوانیم ببینیم. آسیب به این قسمت سبب ایجاد رتینوپاتی می شود. ابتلا به این مشکل در بیماران دیابتی سبب نابینایی می گردد. اگر مبتلا به دیابت هستید، به خاطر داشته باشید که روشهای تشخیصی و درمانی جدیدی برای تشخیص زودرس و درمان سریع مشکلات بینایی وجود دارد که می توان از پیشرفت ضایعات چشمی جلوگیری نمود.
رتینوپاتی دیابتی است. در این مرحله عروق کوچک در پرده شبکیه صدمه دیده و مایع یا خون از آنها نشت میکند . مایع نشت کرده باعث تورم پرده شبکیه شده و یا رسوباتی بنام اگزودا را ایجاد مینماید.با اینکه این مرحله معمولاً روی دید تاثیری نمیگذارد اما ممکن است بعداً به مراحل شدیدتری که منجر به کاهش دید میشود تبدیل شود. از این رو رتینوپاتی زمینه ای به عنوان یک علامت هشداردهنده محسوب میشود.
گاهی مایعی که نشت کرده است در مرکز دید جمع میشود. مرکز دید مسئول دیدن جزئیات ریز اشیا میباشد (مثلاً حروف یا اعداد). این مسئله بنام تورم مرکز دید خوانده میشود و ممکن است سبب شود خواندن یا انجام کارهای نزدیک مشکلتر شود.
رتینوپاتی پرولیفراتیو (تکثیری)
حالتی است که رگهای خونی جدید و غیرطبیعی بروی سطح شبکیه رشد میکنند. این پدیده “نئوواسکولاریزاسیون – Neovascularization” خوانده می شود. این عروق جدید دیواره ضعیفتری داشته و شکننده هستند و ممکن است منجر به خونریزی شوند. زجاجیه ماده شفاف و ژله مانندی است که مرکز چشم را پر میکند. خون نشت کرده باعث کدر شدن زجاجیه شده و بصورت نسبی عبور نور را از مردمک به پرده شبکیه را مانع میشود در نتیجه تصویر تار و درهم می شود.
رگهای خونی غیرطبیعی همچنین ممکن است اطراف مردمک ، روی عنبیه (قسمت رنگی چشم) رشد کرده و با افزایش فشار داخل چشم باعث ایجاد آب سیاه شود. رتینوپاتی دیابتی تکثیری پرولیفراتیو، شدیدترین نوع بیماری شبکیه ناشی از دیابت میباشد. حدود ۲۰% افراد دیابتی به آن مبتلا میشوند.
علائم ابتلا به رتینوپاتی
معمولاً در مرحله رتینوپاتی زمینه ای علامتی وجود ندارد. اگرچه ممکن است در صورت ایجاد تورم مرکز دید تاری دید بصورت تدریجی ایجاد شود. شما ممکن است هرگز به تغییر میزان دید خود پی نبرید. معاینه چشم پزشکی تنها راهی است که به کمک آن می توان تغییرات داخل چشم شما را پیدا کرد.
وقتیکه خونریزی ایجاد میشود دید شما تار شده، لکه هایی در آن پیدا میشود و حتی ممکن است بکلی دید شما از بین برود. رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو اگرچه بدون درد است اما شکل شدیدی از بیماری است و نیازمند توجه پزشکی فوری است. حاملگی و افزایش فشار خون ممکن است رتینوپاتی دیابتی را تشدید کنند.
روش های تشخیص بیماری رتینوپاتی
بهترین راه برای تشخیص رتینوپاتی دیابتی معاینه چشمی در فواصل منظم میباشد که توسط چشم پزشک بایستی انجام شود. رتینوپاتی بسیار شدید ممکن است کاملاً بدون علامت باشد. بیماری را میتوان با درمان بهبود بخشید. برای تشخیص رتینوپاتی دیابتی چشم پزشک با استفاده از دستگاهی بنام افتالموسکوپ بداخل چشم شما نگاه میکند. چشم پزشکی ممکن است قبل از معاینه با استفاده از قطره چشمی مردمک را باز کند.
چنانچه چشم پزشک رتینوپاتی دیابتی را تشخیص دهد ممکن است نیاز به عکس رنگی ته چشم یا آزمایش خاصی بنام “آنژیوگرافی با فلوئورسئین” باشد تا مشخص شود که شما احتیاج به درمان دارید یا نه؟ در آنژیوگرافی با فلوئورسئین یک ماده رنگی به داخل رگ شما تزریق میشود و عکسهای مخصوصی از چشم شما گرفته میشود.
عوارض ابتلا به رتینوپاتی
1- خونریزی زجاجیه چشم
زجاجیه ماده ژله‌مانند شفافی است که وسط چشم را پر کرده است. رگ های خونی جدید تشکیل شده در رتینوپاتی ممکن است باعث خونریزی در زجاجیه شوند. اگر میزان خونریزی کم باشد، فقط لکه ها یا خطوط سیاهی در جلوی چشم خود می بینید (مگس پران چشم). در موارد شدید خونریزی، خون حفره زجاجیه را پر کرده و به طور کامل جلوگیری دید شما را می گیرد.
2- جدا شدن شبکیه چشم
رگ های خونی غیرطبیعی که در اثر رتینوپاتی دیابتی رشد می کنند، باعث ایجاد بافت رخمی روی شبکیه می شوند. این بافت زخمی باعث کشیده شدن شبکیه از عقب چشم و در نتیجه جدا شدن آن می شود.این عارضه باعث ایجاد لکه های شناور در چشم (مگس پران چشم)، دیدن جرقه نور در چشم (جرقه چشمی) و کاهش شدید بینایی می شود.
3- گلوکوم یا آب سیاه چشم
رگ های خونی جدیدی که در چشم رشد می کنند، مانع از جریان طبیعی مایعات به خارج از چشم می شوند. در نتیجه فشار داخل چشم زیاد شده و باعث بروز گلوکوم می شود. این فشار زیاد باعث آسیب عصب بینایی که تصاویر دیده شده را از چشم به طرف مغز می برد، می شود.
سرانجام رتینوپاتی دیابتی، گلوکوم و یا هر دو، باعث از دست دادن کامل بینایی یا کوری می شود.
روش های درمان رتینوپاتی دیابتی
برای درمان چشم پزشک مسائل زیر را در نظر میگیرد:
سن شما
تاریخچه پزشکی شما
چگونگی نحوه زندگی شما
چه مقدار شبکیه صدمه دیده است ؟
خوشبختانه امروزه ابتلا به رتینوپاتی نیازی به درمان ندارد اما این گفته بدان معنا نیست که می توان به سادگی از کنار این اختلال گذشت! از جمله اصلی ترین توصیه های پزشکان به افراد مبتلا به رتینوپاتی مراجعه منظم به پزشک و تحت نظر بودن است.
در دیگر موارد، درمان برای متوقف کردن صدمات ناشی از رتینوپاتی دیابتی و در صورت امکان بهبود دید انجام میشود.
جراحی لیزر:
این روش اغلب در درمان رتینو پاتی دیابتی موثر است. یک اشعه قوی از نور لیزر بر بروی قسمت صدمه دیده شبکیه متمرکز میشود. تابش اشعه لیزر رگهای نشت کننده را میبندد و بدینوسیله تورم مرکز دید کم میشود. این نوع درمان فوتوکوآگولاسیون – Photocoagulation نامیده می شود.
کرایوتراپی (سرد کردن):
اگر زجاجیه بدلیل وجود خون کدر باشد جراحی لیزر را تا زمانیکه خون جذب شود نمیتوان انجام داد. در بعضی موارد خونریزی زجاجیه، کرایوتراپی یا یخ زدن شبکیه ممکن است در کوچک شدن رگهای خونی غیرطبیعی کمک کننده باشد.
ویترکتیومی (برداشتن زجاجیه):
در رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو پیشرفته ممکن است چشم پزشک برداشتن زجاجیه را توصیه کند. این جراحی میکروسکوپی در اطاق عمل انجام میشود. ویترکتیومی زجاجیه پر شده از خون را بر می دارد و به جای آن ماده شفافی را جایگزین میکند. در حدود 70% بیماران بعد از برداشتن زجاجیه بهبودی دید دارند . گاهی اوقات قبل از انجام عمل برداشتن زجاجیه چشم پزشک ممکن است برای چند ماه یا یکسال صبر کند تا شاید خونریزی خود بخود جذب شود.
در صورتیکه بافت تخریب شده منجر به جداشدگی شبکیه از پشت چشم شود کاهش شدید دید یا کوری را باعث میشود مگر اینکه جراحی برای چسباندن شبکیه بموقع و با موفقیت انجام شود.
دیابت در صورت عدم کنترل بیماری بسیار خطرناکی است؛ اما با تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی به سادگی می توان این اختلال را کنترل کرد و از زندگی لذت برد.
استخوان و ماهیچه های لگن باعث می شوند که رحم به صورت ثابت در جایگاه خود قرار داشته باشد، زایمان مخصوصا به صورت طبیعی و یا دشوار در زنان باعث تضعیف عضلات لگن خواهد شد و با بالا رفتن سن و کاهش طبیعی هورمون های استروژن در بدن، رحم به سمت پایین حرکت کرده که در اصطلاح به آن افتادگی لگن می گویند
گاهی عضلات لگن آنقدر ضعیف و شل می شوند که ممکن است رحم از ناحیه واژن بیرون بزند، درجه پیشرفت این بیماری بستگی به میزان افتادگی رحم دارد، پس باید درجات این افتادگی بررسی شود
زمانی که قسمتی از رحم از واژن خارج شده باشد، در این مرحله شخص به شدیدترین وضعیت افتادگی رحمی دچار شده است و باید هر چه سریع تر درمان شود
دلایل افتادگی رحم :
همان طور که اشاره شد، بارداری و چند قلوزایی و یا زایمان پیچیده و طبیعی میتواند باعث افتادگی رحم شود.
از دیگر دلایل آن میتوان به افزایش سن و در نتیجه تضعیف عضلات لگن، کاهش حجم بافت بعد از یائسگی و کاهش استروژن، فشار شدید وارد شده به شکم به دلایل مختلف: از جمله سرفه مزمن، یبوست و یا تجمع مایعات در شکم، چاقی و یا افزایش وزن و کشیده شدن بیش از اندازه عضلات اشاره کرد
گاهی به علت افتادگی کامل رحم، لوله حالب که مسئول انتقال ادرار از کلیه ها به سوی مثانه است مسدود شده و ممکن است در این شرایط نیاز به انجام سونوگرافی کلیه ها باشد
گاهی از اولتراسوند هم برای بررسی مشکلات دیگر استفاده میشود.
درمان افتادگی رحم :
افتادگی رحم فقط در صورتی نیاز به درمان دارد که به رحم صورت کامل افتاده باشد در غیر این صورت نیاز به درمان نیست
با انجام یک سری تمرینات ورزشی میتوان ضعف ماهیچه های لگن را جبران کرد
ورزشهای تقویت عضلات لگن که شامل انقباضات مداوم است و باید تا سه الی شش ماه انجام شود
مصرف بعضی از داروهای استروژنی هم برای خانم هایی که در دوران یائسگی خود هستند میتواند باعث قدرتمندتر شدن بافت ها شود
وزن خود را با رژیم درمانی کاهش دهید و از گن و رحم بند استفاده کنید
فعالیت هایی که باعث فشار داخلی به شکم می شوند را به حداقل ممکن برسانید
در صورتی که ورزش، رژیم و مصرف دارو موثر واقع نشد، راه حل بعد انجام جراحی است
در جراحی قسمت هایی از بافت رحم که دچار شل شدگی هستند را به حالت اول خود بر میگردانند
