دیسکیت یا عفونت دیسک، در واقع یک وضعیت التهابی است که در دیسک‌های بین مهره‌ای ستون فقرات، به خصوص در ناحیه کمر، رخ می‌دهد. در این حالت، باکتری‌ها یا ویروس‌ها به دیسک‌های کمری نفوذ می‌کنند و باعث تورم و التهاب شده و فشار بسیاری را بر روی دیسک وارد می‌کنند که در نهایت منجر به درد شدید کمر می‌گردد.
علت دیسکیت
- علت اصلی ایجاد دیسکیت، عفونت با باکتری‌ها یا ویروس‌ها است. در بیشتر موارد، دیسکیت ناشی از باکتری‌های استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) است که از طریق خون به دیسک کمری منتقل می‌شوند. علاوه بر این، باکتری‌های دیگری همچون استرپتوکوکوس (Streptococcus) و باکتری‌های گرم منفی (Gram-negative bacteria) نیز می‌توانند ایجاد عفونت در دیسک کمری کنند.
- همچنین، در برخی موارد، دیسکیت می‌تواند ناشی از ضعف سیستم ایمنی بدن باشد. به عنوان مثال، در بیمارانی که به بیماری‌هایی مانند سرطان، دیابت، هیومن ایمونودفیسینسی و یا بیماری‌های خودایمنی مبتلا هستند، خطر ابتلا به دیسکیت بیشتر است.
- علت دیگری که ممکن است به ایجاد دیسکیت منجر شود، آسیب به دیسک کمری است. در برخی موارد، آسیب به دیسک کمری ناشی از ضربه، آسیب جراحی، یا فشار طولانی مدت بر روی دیسک کمری می‌تواند باعث ایجاد عفونت در دیسک شود.
علائم دیسکیت
در دیسکیت، عفونت باعث ایجاد التهاب و تورم در دیسک کمری می‌شود که منجر به درد شدید کمر می‌شود. علاوه بر درد شدید کمر، دیگر علائم دیسکیت شامل موارد زیر می‌شود:
- تب: در بیشتر موارد دیسکیت، تب نیز همراه با درد شدید کمر مشاهده می‌شود. تب نشان دهنده وجود عفونت در بدن است و در صورتی که با درد کمر همراه باشد، می‌تواند نشان دهنده عفونت دیسکیت باشد.
- سفت شدن ماهیچه‌ها: در بیشتر موارد، درد کمر ناشی از دیسکیت باعث سفت شدن ماهیچه‌های پشتی می‌شود. این سفت شدن ماهیچه‌ها می‌تواند باعث محدودیت حرکتی شود و فعالیت‌های روزانه را دشوار کند.
- درد: درد شدید کمر، علامت اصلی دیسکیت است. این درد ممکن است به صورت شدید و ناگهانی شروع شود و در بیشتر موارد با فشار بر روی دیسک کمری بیشتر شود. در برخی موارد، درد می‌تواند به سمت پا و یا شکم هم تیر بزند.
- مشکل در فعالیت روزانه: درد شدید کمر می‌تواند باعث محدودیت در فعالیت‌های روزانه شود. به عنوان مثال، برخی فعالیت‌های روزانه مانند رانندگی، بلند کردن وزن‌ها و یا حتی نشستن به مدت طولانی مدت می‌تواند درد را بیشتر کند و مشکلات روزانه را برای بیمار ایجاد کند.
نحوه تشخیص
تشخیص دیسکیت به وسیله انواع مختلفی از آزمایش‌ها و تصویربرداری انجام می‌شود. در زیر، به توضیح هر یک از این روش‌ها پرداخته شده است:
- آزمایش خون: آزمایش خون می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های تشخیصی برای دیسکیت مورد استفاده قرار گیرد. در صورتی که دیسکیت ناشی از عفونت با باکتری‌ها یا ویروس‌ها باشد، ممکن است نشانگرهایی از عفونت در آزمایش خون مشاهده شود.
- اسکن استخوان: اسکن استخوان می‌تواند به عنوان یکی دیگر از روش‌های تصویربرداری استفاده شود. در این روش، مواد رادیواکتیو به بیمار تزریق می‌شود و سپس تصاویر از استخوان‌های کمر گرفته می‌شود. این روش می‌تواند نشان دهنده تغییرات در استخوان‌های کمری باشد که ممکن است ناشی از دیسکیت باشد.
- اشعه ایکس یا ام‌ارآی: اشعه ایکس و ام‌ارآی نیز به عنوان روش‌های تصویربرداری در تشخیص دیسکیت استفاده می‌شوند. در این روش‌ها، تصاویری از ستون فقرات کمر گرفته می‌شود که می‌تواند نشان دهنده تغییرات در دیسک کمری باشد.
- تجزیه و تحلیل بافت: در صورتی که بیمار دچار علائم شدید دیسکیت باشد، ممکن است نیاز به تجزیه و تحلیل بافت باشد. در این روش، یک نمونه از بافت دیسک کمری برای تحلیل به آزمایشگاه ارسال می‌شود. این روش می‌تواند نشان دهنده تغییرات در بافت دیسک کمری باشد که ممکن است ناشی از دیسکیت باشد.
راه های درمان
درمان دیسکیت ممکن است شامل انواع مختلفی از روش‌های درمانی باشد که در زیر به توضیح هر یک از این روش‌ها پرداخته شده است:
۱. درمان دارویی
دیسکیت یک بیماری پایدار و مزمن است که به صورت طبیعی بهبود نمی‌یابد، اما می‌توان با درمان‌های مختلفی، علائم آن را کنترل کرد. یکی از راه‌های درمانی دیسکیت، استفاده از داروها است. در زیر، به توضیح انواع داروهای دیسکیت و راه های درمان دارویی آن پرداخته شده است:
- ضد التهاب ها: داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و سلکوکسیب، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت مورد استفاده قرار بگیرند. این داروها می‌توانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند.
- داروهای عضلانی-اسکلتی: داروهایی مانند کاریزوپرودول، کلونازپام و متاکاربامول، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش درد و تسکین عضلات کمک کنند.
- داروهای ضد درد: داروهایی مانند ترامادول، کدئین و اکسیکودون، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت مورد استفاده قرار بگیرند. این داروها می‌توانند به کاهش درد کمک کنند.
- داروهای آنتی‌دپرسانت: داروهای آنتی‌دپرسانت مانند آمیتریپتیلین و دوکسپین، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش درد، تسکین عصبی و بهبود خواب کمک کنند.
- داروهای آنتی‌اکسیدان: داروهای آنتی‌اکسیدان مانند ویتامین C و ویتامین E، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند.
- بهترین روش برای درمان دیسکیت، بر اساس تشخیص و توصیه پزشک معالج باید انتخاب شود. همچنین، درمان دیسکیت شامل یک ترکیب از روش‌های درمانی مختلفی مانند دارو درمانی، استراحت، عمل جراحی و استفاده از بریس می‌شود.
برای کسب اطلاعات در مورد دیسک دژنراتیو کلیک کنید
۲. فیزیوتراپی
فیزیوتراپی یکی از روش‌های درمانی پرکاربرد در دیسکیت است که به کاهش درد، بهبود عملکرد بدنی و پیشگیری از تشدید علائم دیسکیت کمک می کند. در زیر به توضیح انواع درمان‌های فیزیوتراپی دیسکیت پرداخته شده است:
- تمرینات کششی: تمرینات کششی مانند تمرینات کششی کمر، می‌توانند به بهبود انعطاف پذیری عضلات کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
- تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی مانند تمرینات تقویت عضلات شکم، پشت و ناحیه کمر، می‌توانند به بهبود پشتیبانی عضلانی و پایداری کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
- تمرینات تعادل و کنترل: تمرینات تعادل و کنترل، مانند تمرینات تعادل روی یک پای، می‌توانند به بهبود تعادل و کنترل بدن کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
- تمرینات هوازی: تمرینات هوازی مانند پیاده روی، شنا، دوچرخه سواری و پیلاتس، می‌توانند به بهبود قدرت عضلات، افزایش انعطاف پذیری و بهبود تنفس کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
- ماساژ: ماساژ می‌تواند به بهبود جریان خون و کاهش فشار روی عصب‌ها کمک کند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کند.
- دیسک تراپی: در این روش، با استفاده از دستگاه‌های خاص، فشار روی دیسک کمری کاهش داده می‌شود و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کند.
- الکترودهی و فیزیوتراپی الکتریکی: در این روش، با استفاده از الکترودها و تکنولوژی‌های الکتریکی، جریان الکتریکی به منظور کاهش درد و بهبود عملکرد بدنی استفاده می‌شود.
۳. درمان جراحی
در صورتی که درمان‌های غیرجراحی دیسکیت موفقیت آمیز نباشند، جراحی ممکن است به عنوان یک راه حل آخر برای درمان دیسکیت در نظر گرفته شود. در زیر به توضیح روش‌های جراحی دیسکیت پرداخته شده است:
- لامینکتومی: در این روش، یک قسمت از استخوان لگن برای دسترسی به دیسک کمری بریده می‌شود. سپس قسمتی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، بریده می‌شود.
- دیسکتومی: در این روش، بخشی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، بریده می‌شود.
- فیوژن دیسک: در این روش، دو پایه استخوانی در سمت‌های دیسک قرار داده می‌شود و با استفاده از یک ماده فیوزیون، دو قسمتی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، حذف می‌شود.
- جایگزینی دیسک: در این روش، دیسک قدیمی حذف شده و یک دیسک مصنوعی جایگزین آن قرار می‌گیرد.
- کیفیت دیسک: در این روش، با استفاده از یک دستگاه خاص، بخشی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، حذف می‌شود و با ماده فیوزیون، دیسک کیفیت جایگزین می‌شود.
هر یک از روش‌های جراحی دیسکیت، مزایا و معایب خود را دارند و بسته به شرایط فردی هر بیمار، پزشک معالج باید روش مناسب را برای درمان دیسکیت تعیین کند.
۴. استفاده از بریس
بریس یا پشتیبانی لگنی، یک وسیله پزشکی است که برای درمان دیسکیت، درد کمر و سایر بیماری‌های مرتبط با کمر استفاده می‌شود. بریس کمک می کند که فشار روی دیسک کمری کاهش یابد و عضلات پشتیبانی کننده کمر را تقویت کند. در زیر به توضیح انواع بریس مورد استفاده در درمان دیسکیت پرداخته شده است:
- بریس لمبوساکرال: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی لگن و کمر استفاده می‌شود و دارای بخش‌هایی است که بر روی شکم و پشت فشار می‌آورند.
- بریس کمری: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر استفاده می‌شود.
- بریس استخوانی: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی استخوان‌های کمر و کاهش درد در این منطقه استفاده می‌شود.
- بریس کورست: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر استفاده می‌شود و از یک بند سفت شده برای پشت و شکم استفاده می‌کند.
- بریس ساکرویلیاک: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی لگن و کاهش درد پشت و لگن استفاده می‌شود.
- بریس هرنیتد: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر در بیمارانی که دچار هرنیاسیون دیسکی هستند، استفاده می‌شود.
- بریس تراپی: این نوع بریس برای کمک به کاهش درد کمر و بهبود عملکرد بدنی استفاده می‌شود و با استفاده از دستگاه‌های خاص، فشار روی دیسک کمری کاهش داده می‌شود.
بریس بهترین نتیجه را در مواردی که دیسکیت نسبتاً فاز اول خود را نشان داده است، به دست می‌دهد و در موارد شدیدتر، بسیاری از بیماران به عمل جراحی نیاز دارند.
عوارض عدم درمان دیسکیت
دیسکیت یک بیماری شدید کمر است که می تواند در صورت عدم درمان مناسب، عوارض جدی و خطرناکی برای سلامتی فرد داشته باشد. برخی از عوارض عدم درمان دیسکیت عبارتند از:
- درد شدید: درمان نشده دیسکیت باعث درد شدید در ناحیه کمر و پاها می‌شود که ممکن است باعث محدودیت حرکت شود.
- فشار روی عصب‌ها: در برخی موارد، دیسکیت باعث فشار روی عصب‌های مهم در ناحیه کمر می‌شود که ممکن است باعث تنگی نخاع شود و به عوارض جدی مانند فلج و ناتوانی منجر شود.
- کاهش عملکرد: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث کاهش عملکرد شخص در کار و زندگی روزمره شود.
- فلج: در برخی موارد شدید، دیسکیت باعث فلج شدید در پاها و پایین تنه می‌شود که نیازمند درمان فوری است.
- مشکلات روانی: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث افزایش استرس و اضطراب شخص شود و مشکلات روحی و روانی را ایجاد کند.
- اختلالات خواب: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث اختلالات خواب و افزایش خطر بروز بیماری‌های خطرناک مانند بیماری‌های قلبی و عروقی شود.
- تشدید بیماری: عدم درمان دیسکیت ممکن است باعث تشدید بیماری و افزایش شدت درد و علائم دیگر شود.
بیماری های مرتبط
دیسکیت یک بیماری کمر است که می‌تواند با بیماری‌های دیگری مرتبط باشد. در زیر به توضیح بیماری‌های مرتبط با دیسکیت پرداخته شده است:
- اسپاندیلوزیس: این بیماری به عنوان یک نوع از آرتروز کمری شناخته شده است و باعث تغییر در ساختار و فشار بر روی دیسک‌های کمری می‌شود. این بیماری باعث درد، سخت شدن عضلات و محدودیت حرکت می‌شود.
- ستون فقرات لنگه‌ای: این بیماری نوعی از بیماری‌های عضلانی-اسکلتی است که باعث تشکیل انحنایی در ستون فقرات می‌شود. این بیماری باعث درد کمر، محدودیت حرکت و تشدید علائم دیسکیت می‌شود.
- سندرم پیریفورمیس: این بیماری به دلیل تحریک عصب سیرکومفلکس، که در اطراف عضلات پیریفورمیس (عضله‌ای در ناحیه پشت لگن) قرار دارد، ایجاد می‌شود. این بیماری باعث درد، تورم و ناتوانی در ناحیه پشتی ران می‌شود.
- ستون فقرات شنجاقی: این بیماری به دلیل تغییر در ساختار شنجاق‌های کمری ایجاد می‌شود. این بیماری باعث درد، تنگی نخاع و کاهش حرکت می‌شود.
- آنکیلوزینگ سپوندیلیت: این بیماری نوعی از آرتروز است که باعث التهاب و تغییرات در ساختار شکمی ناحیه کمری می‌شود. این بیماری باعث درد، سخت شدن عضلات و محدودیت حرکت می‌شود.
- کیست سینوویال: این بیماری یک نوع توده خوش خیم در ناحیه کمر است که به دلیل تشدید علائم دیسکیت، ممکن است تشخیص داده شود.
